"KOINOTHTA". WAS IST DAS?

04/05/2009

του Λύο Καλοβυρνά – 10%

 

090428-kaloni-120Η αίθουσα του Νοσότρος ήταν ξέχειλη από κόσμο. Όλες και όλοι στραμμένοι στην οθόνη όπου προβάλλονταν ελληνικές λόατ ταινίες. Ήταν μια προφεστιβαλική εκδήλωση του Athens Pride, με τίτλο «Κινηματογράφος και LGBT ταυτότητα», καθώς το Φεστιβάλ Υπερηφάνειας της Αθήνας δεν είναι μόνο η παρέλαση στις 13 Ιουνίου – και σίγουρα δεν είναι μόνο τα φτερά και οι εξωφρενιές που πλασάρουν σχεδόν απαρέγκλιτα τα μέινστριμ έντυπα.

Τα παιδιά που το οργανώνουν προσπαθούν όλη τη χρονιά να πλαισιώσουν το Athens Pride με άλλες εκδηλώσεις, που δείχνουν πόσο διαφορετικοί και πόσο όμοιοι είμαστε εμείς οι γκέι γυναίκες και άντρες. Μη χάσετε στις 9 Μαΐου την εξαιρετική προφεστιβαλική επιστημονική ημερίδα: «Σεξουαλικότητες και Φύλα: Λεσβιακές, Γκέι, Αμφί, Τρανς και queer κοινότητες στην Ελλάδα».

Μετά την προβολή των ταινιών ακολούθησε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση με τους σκηνοθέτες, όχι μόνο για το σινεμά αλλά και άλλες ευρύτερες πτυχές της ζωής μας και της κατάστασης στην Ελλάδα. Από τις ταινίες ξεχώρισα το Chip & Ovi του Παναγιώτη Ευαγγελίδη, την οποία προσωπικά θεωρώ ένα τρυφερό χαστούκι σε όσους κλαιγόμαστε με τη μοίρα μας. Είναι η ιστορία δύο ρουμάνων, γκέι, ανάπηρων και ορφανών αγοριών (σαν το ανέκδοτο με την κουτσή, τυφλή, άνεργη, λεσβία, ανύπαντρη μητέρα) οι οποίοι όχι μόνο ονειρεύονται αλλά τολμούν να διεκδικήσουν χώρο στη ζωή. Δεν το λέω με την πολυφορεμένη έννοια του «υπάρχουν και χειρότερα» αλλά με την ιδέα ότι άσχετα με το τι χαρτιά μας μοίρασε η μοίρα, εξαρτάται από εμάς πώς θα παίξουμε το παιχνίδι.

Η ταινία που κυριολεκτικά καθήλωσε το κοινό και μας άφησε με το στόμα ανοιχτό ήταν η Καλλονή, ένα εξωφρενικό, ατελείωτο, βουβό έργο, με έναν άντρα ντυμένο γατούλα του σεξ να ακκίζεται στην κάμερα μέχρι τελικής εξάντλησης του θεατή. Με νοοτροπία γουορχολική ο σκηνοθέτης Τάκης Σπετσιώτης δήλωσε ότι σκοπός του ήταν να κάνει μια ταινία «ταπετσαρία», αναδεικνύοντας την πλήξη της ίδιας της ναρκισσιστικής Καλλονής, η οποία ποζάρει μόνη της ενώ οι θεατές μιλάνε, πίνουν, γελάνε, σαν σχόλιο πάνω στην κενοδοξία του στερεότυπου της γυναίκας-σκεύους ηδονής. Πράγματι, η συμμετοχή των θεατών ήταν άμεση, όχι μόνο επειδή τα τριάντα λεπτά της ταινίας δεν περνούσαν χωρίς σχόλιο αλλά και επειδή γατούλα του σεξ δεν ήταν άλλος από τον Νίκο Μουρατίδη.

Τον Μουρατίδη τον πρωτογνώρισα ως αρθρογράφο στη Μανίνα, το κοριτσίστικο περιοδικό των ’80s. Θυμάμαι ακόμη τη μικρή φωτογραφιούλα του και πόσο μου άρεσε, σε μια ηλικία που ακόμη δεν καταλάβαινα καλά τι σημαίνει «μου αρέσει ένας άντρας». Το ότι είκοσι τόσα χρόνια μετά θα τον έβλεπα να πρωταγωνιστεί με μπουστάκι, ξανθιά περούκα και ζαρτιέρες σε αυτή την ανατρεπτική ταινία του ’77 ξεπερνά κάθε φαντασία. Η Καλλονή προβλήθηκε πρώτη φορά προχτές, επειδή λογοκρίθηκε όταν ήταν να συμμετάσχει στο πρώτο αντιφεστιβάλ σκηνοθετών το 1977 («ως πότε πρέπει ο λαός να τρώει τα σάπια κρέατα της παρακμής;» είχε ειπωθεί από την επιτροπή, μας ανέφερε ο σκηνοθέτης). Ωστόσο, είχε μια σημαντική καριέρα σε φεστιβάλ του εξωτερικού.

Εξίσου ανατρεπτική και πολιτικά ακτιβιστική ήταν η άλλη ταινία του Τάκη Σπετσιώτη, Η Λίζα και η άλλη, στην οποία ο Νίκος Μουρατίδης ως άλλη Λάιζα Μινέλλι παρωδεί τους φόβους των γονιών μην τους βγει ο γιος πούστης και στηλιτεύει τα κοινωνικά στερεότυπα περί ομοφυλοφιλίας.

Το σημαντικότερο για μένα σε τέτοιες εκδηλώσεις δεν είναι το περιεχόμενό τους αλλά η ίδια η εκδήλωση: είναι σαν οικογενειακή γιορτή που μαζευόμαστε παλιοί φίλοι, καινούργιοι γνωστοί, μελλοντικά φλερτ, νεόκοπες φιλίες, μπαγιάτικες έχθρες… Είναι μαγικό σ’ αυτή την πόλη να πετυχαίνεις ένα μάτσο ανθρώπους που θέλεις να δεις χωρίς να έχετε κλείσει ραντεβού, η χαρά του να τους δεις τυχαία και ν’ ανταλλάξεις νέα όχι μόνο προσωπικά αλλά και για κοινωνικά θέματα που σας αφορούν. Είναι αυτό που λέμε «κοινότητα», δηλαδή μια ομάδα ανθρώπων ευρύτερη από την παρέα, γιατί δεν είναι όλοι φίλοι σου, αλλά θα μπορούσαν, είναι άνθρωποι που συμπαθείς, που θαυμάζεις ή και αντιπαθείς αλλά τους αποδέχεσαι, είναι μια αίσθηση ότι ανήκεις σε κάτι όμορφο, ζωντανό, ζείδωρο. Γι’ αυτό μου αρέσουν οι Πέμπτες της ΛΟΑ και της ΟΛΚΕ στο Στέκι ή οι προβολές που οργανώνει το Νοσότρος. Η Αθήνα δεν είναι απρόσωπη και αδιάφορη, ούτε υπάρχουν μόνο τα μπαρ, γκέι ή στρέιτ, για γνωρίσουμε ανθρώπους, ερωτικά ή φιλικά.

 Πηγή: 10% – www.10percent.gr

Μετάβαση στο περιεχόμενο