Το έργο μιλά για τη διαδικασία χειραφέτησης και ενηλικίωσης ενός νεαρού ατόμου, που ανήκει στην LGBTQ+ κοινότητα και βρίσκεται αντιμέτωπο τόσο με την οικογένειά του και τα κοινωνικά στερεότυπα, όσο και με τον ίδιο του τον εαυτό εξαιτίας αυτών των στερεοτύπων, που του έχουν εμφυτευτεί στο ασυνείδητο. Πιο συγκεκριμένα το έργο μιλά για μια τριμελή οικογένεια (μητέρα, πατέρας, παιδί), την οποία παρακολουθούμε απ' την πρώτη, κιόλας, συσχέτιση του ζευγαριού, τον γάμο, τη γέννηση του παιδιού, έως ότου έρθει η ρήξη της. Ο πατέρας της οικογένειας, εμμονικός στο δρόμο της κοινωνικής και οικονομικής ανόδου και οπαδός της άποψης «πατρίς, θρησκεία οικογένεια», δημιουργεί, σταδιακά, την οικογένειά που επιζητά, καταπιέζοντας τα υπόλοιπα μέλη της στο μοτίβο που έχει διαλέξει. Η μητέρα, εγκλωβισμένη στον ρόλο της, προσπαθεί να διασώσει ό, τι μπορεί και να κάνει τον άντρα της ευτυχισμένο, αφήνοντας πίσω το δικό της «θέλω», αλλά και το παιδιού της. Το παιδί γεννιέται σε αυτήν την οικογένειά και αρχίζει να αναρωτιέται σε τι φύλο ανήκει, ποιο φύλο το ελκύει και πώς θα γίνει ευτυχισμένο. Όλες αυτές οι σκέψεις θα διακοπούν βιαίως και θα αντικατασταθούν από τις ενοχές. Στο έργο καταληκτικό ρόλο παίζουν και δύο ακόμη ρόλοι. Ο ρόλος της «λανθασμένης συνείδησης», η οποία είναι η συνείδηση του παιδιού, δομημένη απ' τα οικογενειακά και κοινωνικά «πρέπει», λειτουργεί ως αφηγητής της ιστορίας αλλά και διαδρώντας μόνο με το παιδί, πιέζοντας το και εγκλωβίζοντας το. Ο άλλος ρόλος είναι «εκείνο το αγόρι», που είναι ένας εξωγενής χαρακτήρας, ο οποίος έρχεται για να ταράξει τα νερά. Το παιδί, που είναι ερωτευμένο μαζί του, θα γίνει η αιτία για να συγκρουστεί με την οικογένειά του και την λανθασμένη συνείδηση.

Συντελεστές :
Συγγραφή - Σκηνοθεσία: Γιάννης Φασόης
Ηθοποιοί: Χριστιαλένα Γιάννου, Στέφανος Καλτσής, Ζωή Κικινή, Αλέξανδρος Παπανικολάου, Αλέξανδρος Πασχάλης
Σύνθεση: Ρωξάνη Χατηδημητρίου