DEPERSONALIZATION

Δυο μορφές ίδιες, δίδυμες ξεπηδούν απτό ίδιο σκηνικό. Σε ένα ορθογώνιο τοίχο φθαρμένο με κίτρινες κ πράσινες λωρίδες σοβά να ξεφτίζουν από την υγρασία.  Είναι ένα τοξικό όνειρο? Μια σουρεαλιστική αναπαράσταση  ή  μια τυχαία αναδρομή στο παρελθόν? Οι μορφές φορούν  ένα  παλιό, αδιάφορο και παλιομοδίτικο νυχτικό. Τα μαλλιά τους είναι ανακατεμένα όπως κ η ψυχές τους. Από το δεξί χέρι κρέμεται ένα λούτρινο καφέ αρκούδι, άτσαλα κ άχαρα. Λάθος χωροχρόνος.

SHAME

Οριζόντιο κάδρο. Η φωτογραφία αυτή καθόρισε το τίτλο του project και ίσως την πορεία μου. Ως δημιουργός και άνθρωπος. Η στιγμή της παράδοσης. Η παραδοχή της ήττας. Η αρχή του πένθους. Σε ένα εγκαταλελειμένο μπάνιο με πλακάκια κίτρινα με πράσινες λεπτομέρειες υπάρχει ένας παλιός καθρέφτης. Η πλάτη μιας γυναίκας με σγουρά καστανά μαλλιά που γέρνει ελαφρά την πλάτη της μπροστά απεικονίζεται. Αποστρέφει το βλέμμα, κρύβεται. Από το φακό. Από τα παράξενα βλέμματα. Μια φωτογραφία,  τεκμήριο ντροπής ολόδικης της. Όχι των άλλων.